Przyjmujemy w tym dniu popiół na nasze głowy. Jest to symbol naszego uniżenia, ale też i znakiem tego kim jesteśmy. Rozumiemy, że ludzkie życie tu na ziemi nie trwa wiecznie, ludzkie ciało po śmierci wracając do ziemi staje się prochem. Trzeba więc jak najlepiej przeżywać czas naszej ziemskiej egzystencji, aby cieszyć się życiem w szczęściu bez końca. Do tego przecież jesteśmy powołani, a stało się to możliwe poprzez zbawcze dzieło odkupienia człowieka przez Chrystusa. W Nim znajdujemy obietnicę naszego zbawienia i wiecznego szczęścia. 

Liturgiczny okres Wielkiego Postu zaprasza nas zatem do podjęcia prób zmiany naszego życia, pogłębienia naszej wiary w Boga, który jest miłością i zwrócenia naszych oczu na potrzeby bliźniego, który zawsze jest najkrótszą drogą do Boga. Przyjmując na głowy popiół i słysząc słowa: "nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię" jesteśmy zachęcani przez Kościół do czynienia dzieł pokutnych takich jak: post, modlitwa i jałmużna. Dobre czyny, które w tym czasie szczególnie mogą być uwidocznione i nasza praca nad naszymi wadami mogą stać się wielką pomocą w przeżywaniu tego szczególnego czasu. Nie zmarnujmy go, niech stanie się on czasem owocnym i przygotuje nas jak najlepiej do przeżywania Paschy Pana.